رفاقتها
من خیلی وقت پیش اینجوری فکر میکردم که:
هرچی از عمر رفاقته بگذره،ریشه اصلی رفاقته خشک و خشک تر میشه!
همیشه همچی اولش قشنگه! زمان باعث خشکیدگی میشه.
اما شاید شما با کسی دوست باشید و این دوستی شما بعد از گذشت سالها پایدار باشه .
ممکنه مخالف نظر من باشید اما از نظر من دوستی های پایدار از این دو حالت پیروی میکنن و بخاطر همینه حس میکنیم پایدار هستن:
1: دوری و دوستی: بعضی از دوستی ها ماهستن که ممکنه، 7 یا 8 سال هم عمر داشته باشه اما زمانی که صرف شناخت هم و کمک به هم و کنار هم بودن کردید ممکنه به یکماه هم نرسیده باشع...!
اینجور دوستی ها در بیشتر اوقات پایدار هستن و خیلی کم دیده میشه که دچار شکست بشه.
ولی یه رازی رو هم بهتون میگم(که با عنوان این بخش در تناقضه): « از دل برود هرآنکه از دیده برفت...»
2: چشم پوشی .
نزدیکی: یه جا خوندم که نوشته بود: «مرگ عشق ، ازدواجه.»دقیقا این برای دوستی هام صدق میکنه همونطور که شایع تو اهنگ اینجانب گفت: « از چشم میوفتی اگه در دسترسی»
نظر من راجب دوستی با انسان ها اینکه ( یکم احمقانه بنظر میرسه این مقایسه):
همه دوستی ها مثل بیگ بنگه، اولش همه کنار هم هستن ، همش باهم صحبت میکنن و گرمای خاصی رفاقتشون دارن که بقیه حسودی میکنن...!
اما از اون طرفم نظریه انبساط جهانو داریم.
درسته همه رفاقتا با انرژی و گرما شدیدی شکل میگیره ولی هرچی که زمان میگذره ، فاصله ها بیشتر و بیشتر میشه ...! و هرچی دور تر سرد تر...!
